فانوس نوشت!
سوگند به "قلم" و آنچه نویسد...فانوس نوشت!
سوگند به "قلم" و آنچه نویسد...آبی چمنی...سبز آسمونی...!
از آنجایی که وقتی بشری زبانش به سخن نچرخد واژه ها در پی هم در مغز تلنبار میشود...باید راه دیگری برای خلوت کردن کله یافت که بنده نوشتن را بر گزیدم!
ادامه...
فیل یا فیل؟!
فا میگه تو شبیه "فیلی" ! نه از اون فیل خاکستریا که هزاری شکارچی دنبال یه تیکه عاجش هستن و مستند ها از زندگی خانوادگی و گوشای بزرگشون حرف می زنن! خیالم در هر صورت راحته که شبیه این فیل نیستم! مطمئنم! نه به خاطر جنبه ی خودشیفتگیِ درونم! چون اگر این شکلی بودم فا با خونسردی تمام تو صورتم زل می زد و می گفت: "عزیزم، تو شبیه یه فیل خاکستری با گوشای خیلی بزرگ هستی"!حالا می رسیم به اون یکی "فیل"! که مثل حالا گه گاهی از اعماق مغزم یه چیزایی رو ردیف می کنه که گاها باهاتون به اشتراک میذارم! منظورش اینم نبود اما به هر حال گفت که تو شبیه "فیلی"! "فیلیپای" رمان دوست داشتنی "آن شرلی"! یه دخترِ تپلی که بین تمام انتخاب های زندگیش مردده! از انتخاب بین دو رنگ کلاه تا "الک" و "آلانزو" ! شلوغ کاری میکنه و کمی هم دچار خودشیفتگیه! حالا از قرمز و آبی رسیدن به یه رنگ دیگه چندان مهم نیست! فقط خدا به تهش رحم کنه و یک "جناب جو"!
پی نوشت: این اولین باره که تو این ساعت از صبح چیزی می نویسم!
پی نوشت ٢: دلیل؟ که هیچ وقت تو چنین ساعتی در شرایطی که الان هستم نبودم!
یک کودتای ساده!
بیست و هشتم مردادِ سی و دو، نوژه، شیلی، هندوراس، مصر و صدها اسم دیگر! تمامشان با یک تصمیم ساده تا همیشه چسبیده اند به واژه ی ساده فرانسوی کودتا(coup d'état)، به خاطر نافرمانی گروهی کوچک که پای خواسته هایشان ایستاده اند! برخلاف هزاران اسمی که هرگز به گوش تاریخ نرسیده اند! همان ها که تمام آرمان های ریز و درشتشان بین هیاهوی انقلاب های بیشماری گم شده است که شاید با همه ی توان مقاومت نکرده اند! شاید، بین همه ی تلاش های آدم ها برای رسیدن به یک اوتوپیای عظیم، کودتایِ دیگری متولد می شد که موفقیتش با افتخار سنجاق قرن ها تاریخ رئال می شد. اما کودتا همیشه بیرونی نیست. همیشه بین نظامیون و دولتی ها نیست. یک وقت هایی هم جایی است درون خود آدم! مثلا بیست و هشتم مردادِ دیگری، کُلُنِلی اهلِ کوچه های همینِ مردادِ بی مانند، مُحرک قلب و رگ و پیِ کودتاچی اش می شوند بر علیه مغز و آنوقت است که یکی از ساده ترین کودتاهای تاریخ شکل می گیرد اما بختی برای نامی شدن ندارد! تا همیشه سر همان نقطه ی شروعش می ماند حتی اگر موفق باشد!
پی نوشت: بیست و هشتِ مرداد
وقتِ بی وقت!
دوستانه میگم رفقا، عصر جمعه تو وقتِ نامناسب تو جایِ نامناسب نباشید! اگه هستید هم نمونید! جایی نمونید که تو لحظه ی قرمزِ گم شدن خورشید پشت یه عالمه سیاهیِ نامتناهی تو تصمیماتی مردد بشید که با عقل مطلق، بدون حتی یه درصد ناخالصی گرفتید! جایی که فکر کنید اگه کمی با دلتون راه بیاد، اگه برای چیزایی که می خواید بجنگید، تهش چه فرقی می کنه؟! این وقتا ممکنه تردید درسته آوار شه رو همه ی تلاشتون و اونوقته که دیگه از دست هیچ کس هیچ کاری برنمیاد! هیچ کاری، باور کنید! این همه اطمینان از اینجا میاد که دقیقا تو لحظه ای که نباید، جایی بودم که باز هم نباید و دلم چیزی خواست که بیشتر نباید! ترسیدم! از آخرِ همون تصمیمات منطقی! اولش خودمو تو روزی تصور کردم که بیست و اندی سال خاطره و وابستگی رو پشت سرم جا میذارم و میرم! به دنیای جدیدی فکر کردم که قراره یه تیکه ازش باشم! بعدش ذهنم رفت جلوتر، خیلی جلوتر، فکر کردم که آخر این رفتن چی میشه؟! مثلا سی سال دیگه حالم چه حالیه؟! تَهِ تَهِش وقتی تو شصت سالگی تو یه جمعه شبیه همین امروز خیره ی پنجره منتظر غروب نشستم خوشحالم؟! یا حسرت زده ی شانسی که می تونستم امتحانش کنم و نکردم؟! همه چیزایی که امروز برام باارزشه رو فراموش کردم یا هنوزم یه گوشه از دلم مراقبشون هستم؟! برای هیچ کدوم اینا جواب ندارم! برای همینه که میگم وقتِ بی وقت، جایی نباشید که...
پی نوشت: بیستون کندن فرهاد نه کاریست شگفت، شور شیرین به سر هر که فتد، کوه کن است!
شب و دل!
شبه دیگه؛ نمیشه خرده گرفت! سیاهه سیاه! یه موقع کمتر سیاهه یه وقتا هم...یه وقتا هم! شبه دیگه؛ تا بی نهایت تاریک... ظاهراً همه ساکتن؛ خوبه ظاهر بین نباشه آدم! دُرُست که گوش بدی میشنوی! تمامِ ناتمامِ کائنات با هم حرف می زنن...حالا صداشون در نمیاد دلیل نمیشه که... رو طول موج خودشونن لابد! دلشون تنگه...گیرَن... خیره موندن به مشکیِ غلیظ ... قطعاً بدترین درد دنیا دلتنگی نیست، ولی حتماً یکی از بدترین هاست... تا بدترین رو چطور معنی کنی ولی... رازش اینجا معلوم میشه... به قولی " دَتس دِ پوینت" ! هیچ دِلی بیخیال این وسعتِ تیره نِمی کَنه بره...دیدم که میگما...دیدم که میگم! امان از وقتی که بزنه به سرش و بگیره، هی تنگ شه و تنگ شه و تنگ تر ... حتی تو این ثانیه ها که میگن راه بازه! مستقیم تا خودِ خودِ بهشت... دلیل هم نمی خواد، نمی دونم چه سِریه همه دنبالِ دلیلن... دیگه واضح تر از این؟! اصلاً دلی که نگیره دله؟! آقا جان؛ اون دلی که تنگ نشه معلوم نمیشه تا کجا بزرگه! همون راهِ باز یه سَر می خواد،نمی خواد؟ هر تَهی یه سَری هم باید داشته باشه... شدنی نیست بدون سَر... بالاخره باید شروع شه از یه جا...دقیقاً از همین جا... همون راهِ میلیون کیلومتری یهو میشه یه قدم... قَدِ یه پلک زدن... قَدِ یه نفس!
پی نوشت: قبول باشه قدم زدن هاتون، اگه رسیدین به جایی که باید؛ آرزو کنید واسه بقیه ای که نرسیدن هنوز!
خیال!
+آب؟
-نه؟
+چرا؟!
-تِشنه نیستم!
+هَستی!
-از کجا می دونی؟
+می دونم!
-از کجا؟
+هَوا!
-هَوا که هَوای ماست!
+نیست!
-هَست؛ نَم کشیده و تمیز!
+نیست!
-دقت بایدَش!
+چاره فقط آبِ!
-تو عالِمی؟
+نه!
-پس نیستم!
+چی؟
-تشنه!
+اگه آب نخوری خشک میشی!
-خُب بِشم!
+بَعدش میمیری!
-خُب بِمیرم!
+آخه عزیزم، جانَم،" درد ما در جهان درمان نباشد بی شما"!
-دردت چیه اونوقت؟
+کمبود!
-ویتامین؟
+نه!
-آهن؟!
+نه!
-چی پَس؟
+هَوا!
-هَوا؟!
+هَوای شما!
-حالا بهاره، یه دم ابره یه دم بارون! کافیه باز کنی پنجره رو!
+پس منتظر شیم!
-منتظر چی؟
+بارون!
-که چی بشه؟
+که بزنه به خاکِ شما!
-بَعدش؟
+شبنم بشه رو تَنِ سرخ و سفید شما!
-بَعدش؟
-نَفَس بکِشیم!
-چی رو؟!
+هَوای خاکِ نَم دار شما رو!
پی نوشت: خیالِ شمعدونی!
پی نوشت٢: هوای حوصله ابریست؛ بدجورا! مثل همین هوای مزخرف دم غروب!
پی نوشت٣: خودم هم نمی دونم اردیبهشتم چرا انقدر ساکتِ!
فیل نوشت!
زیر پنجره ی بلند،روبه روی آسمونی که سرخِ برف ناوقتِ بهاره و کیپِ ابرای سیاهی که یه بند باریده از صبح علی الطلوع و ستاره هایی که قایم شدن از ترسِ پُرسیدنایِ یهویی که جواب ندارن واسش؛ زُلِ چراغایِ شهر میشی و فکر می کنی به این که ترسا گاهی چقدر نزدیک میشن! چقدر بزرگ میشن! بعد هی فکر می کنی و فکر می کنی و فکر می کنی تا کله ت داغِ داغ میشه به اندازه ی خورشیدِ مرداد و یه دفعه همون مغزِ مردادی رو می چسبونی به شیشه ی پنجره و سرما میشینه روی روحت و یخ میزنی تا آخرین دونه ی حروفی که شک نداری هیچ وقت قرار نیست واژه شن! دل نمی کَنی ولی! نه از فکر کردن، نه از شیشه! انقدر دل نمی کنی تا به خودت ثابت کنی این همون چیزی بود که می خواستی! انقدر میمونی تا ثابت کنی این همون جاییه که می خواستی باشی! انقدر یخ می زنی تا قبول کنی این همون دقیقه هاییه که باید خوشحال باشی! باید باشی چون عمرتو روش گذاشتی! بخوای یا نه باید واستی پایِ انتخابت! تمام قد! محکم! سخته! اگه اون لحظه ها ،شک کنی؛ به خودت؛ به انتخابت؛به حالی که باید باشی، سخت تره! میمونی ولی بازم! انقدر که تو سکوتِ شب؛ صداشو بشنوی! صدایِ از سکوت بلندترش رو ! صدایِ "فَإنّی قَرِیب" ش رو!
پی نوشت: "إِذَا سَأَلَک عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ" (١٨٦/بقره)