شب نوشت!

بعضی وقتا هم وقتى دارم یه پیامُ جواب میدم؛ مغزم یه چیزى میگه بعد دستم در ظالمانه ترین حالت ممکن یه چیز دیگه تایپ میکنه! خود درگیر کى بودم من؟! :)))

پى نوشت: ولى من شب ها یه آدم دیگه م؛ تامام!

رنگ و طعم و خیال و کافه نادری!

این بیمزه ها و بیرنگ ها و جور ناجورِ اسپرسوهای دمِ غروب کافه نادری حتی! 

بوی غریب خلا و مزه ی ناگوارِ گوارایِ نبودن و حسِ شورِ تیزِ تلخِ سه نقطه های پُر نشدنیِ همین حوالی!

با چهارخونه های قرمز و سفید و مردِ سبزِ دو هزارساله کافه؛ پُشتِ میز سُستِ کنارِ هشتیِ آبیِ پُرِ خاطره ی صدسال نبودن و بد و بدتر و اصلا از عدم! 

هی پلک و هی آدمای آبیِ همرنگِ شیشه ریزه های هَشتی و آدمای قرمزِ همرنگِ چهارخونه و آدمای بی رنگِ محوِ سایه ای و آدمای سبزِ همرنگِ همون سال های بودن و تهرانِ "طهران" و فنجونِ نیم قرنیِ سفید و قهوه یِ بی قصه یِ افاده ای! 

طعم غریبِ بی خاطره یِ اسپرسویِ حسرت بارِ بیمزه دستگاهیِ دورِ دور!

 بدون مرِد سبز و بدون آبی های هشتی و قرمزای چهارخونه ای و بدونِ نبودن و بدون خلا و بدون زمان و با رنگِ هزاررنگِ موندنی! باورِ لحظه های غنیمت و خیالِ عناصر تنفس! 

به وقتِ نیمه شبِ دور؛ نیمه روزِ نزدیک؛ تداخل جای خالی زمان و اتفاقات مکرر...

خیال!

+آب؟

-نه؟

+چرا؟!

-تِشنه نیستم!

+هَستی!

-از کجا می دونی؟

+می دونم!

-از کجا؟

+هَوا!

-هَوا که هَوای ماست!

+نیست!

-هَست؛ نَم کشیده و تمیز!

+نیست!

-دقت بایدَش!

+چاره فقط آبِ!

-تو عالِمی؟

+نه!

-پس نیستم!

+چی؟

-تشنه!

+اگه آب نخوری خشک میشی!

-خُب بِشم!

+بَعدش میمیری!

-خُب بِمیرم!

+آخه عزیزم، جانَم،" درد ما در جهان درمان نباشد بی شما"!

-دردت چیه اونوقت؟ 

+کمبود!

-ویتامین؟

+نه!

-آهن؟!

+نه!

-چی پَس؟

+هَوا!

-هَوا؟!

+هَوای شما!

-حالا بهاره، یه دم ابره یه دم بارون! کافیه باز کنی پنجره رو!

+پس منتظر شیم!

-منتظر چی؟

+بارون!

-که چی بشه؟

+که بزنه به خاکِ شما!

-بَعدش؟

+شبنم بشه رو تَنِ سرخ و سفید شما!

-بَعدش؟

-نَفَس بکِشیم!

-چی رو؟!

+هَوای خاکِ نَم دار شما رو!

پی نوشت: خیالِ شمعدونی!

پی نوشت٢: هوای حوصله ابریست؛ بدجورا! مثل همین هوای مزخرف دم غروب!

پی نوشت٣: خودم هم نمی دونم اردیبهشتم چرا انقدر ساکتِ!