حکایتِ حال!

بماند که این روزها ما اندر خم کوچه ی پایان نامه همان یک ذره رنگِ به رُخ را هم از کف داده ایم و روز نیست که خدایان اندرز و موعظه این ریخت و قیافه ی پوکیده را توی رویمان نزنند و دم نگیرندکه جایِ سپید کردن شبق پیچ و واپیچت پایِ تراوشاتِ مَچپوپِ اذهانِ دیوانه ی جویای علم در "آی-اس-آی" و الی ماشالا مجله و نشریه و کتاب و این ماجراها، برو بچسب به کاسبی وتعطیلات به تعطیلات با یک عینک بالای کله و یک لیوان نوشیدنی خنک (استغفرالله، آب پرتقال) و لب های غنچه جوری خویش انداز را ثبت کن که علاوه بر ساحل نقره ای کشور دوست و همسایه کتاب جیبی "شازده کوچولو" هم گوشه ای را بگیرد که خدایی نکرده از تشَعشُع فکرِ روشن شما کسی بی خبر نماند! و جوانی کن و حالش را ببر و البته که مخاطبشان کسی نیست جز رَبُّ النُوع خود رأیی و حرف گوش نکنی و این رویی که رو نیست و ما کماکان چنان به جست و جوی علم و دانش و دور از جان شما ادامه ی این راه تا پای گور چسبیده ایم که روزی مثل امروز زِلّ ِ آفتابِ داغِ تیر راهپیمایی از آموزش دانشکده و خانوم متین، خوش برخورد و فهمیم مسئولش تا آموزش کل دانشگاه و رویارویی با خیل عظیمی از مسئولان وظیفه شناس دانشگاهی و علاقمند به تعامل با دانشجو در حالتِ نیمه تصعید و سر و کله زدن با حجمی از حروف "ج" و "ل" و "ی" ، متعلق به خانوم جملی و آقای جلیلی و خانوم جبلی  را به جان خریده ایم فقط و فقط برای گرفتن تکه کاغذی که نمایانگر اشتغالمان به تحصیل در این دانشگاهِ میراث نوادگانِ نازِ  هیتلرِ فقید باشد که آن را حواله ی دانشگاه دیگری کنیم، بلا به دور جا مانده از خانِ پیشا شاهِ پسا خانِ خدا آمرزیده؛ باشد که، دق الباب فرهیختگی را پاسخگو باشیم در جهانی که منورالاندیشه هایش گوی سبقت را چنان از هم می قاپند که شال گردنِ روی هوایِ  قرمزِ نیو چاپِ جلد سختِ همان شازده ی کذایی ،خدایی ناکرده جا نماند از آن خویش انداز مذکور!

پ ن: حکایتِ حال!

خب که چی!

تلفن که لرزید همان اندک مقاومت پلک هایم هم برای چند دقیقه استراحت از بین رفت!صدایش از خاور دور می آمد از حوالی یکی از روستا های دور افتاده ی چین! هق هقش نمی گذاشت تمرکز کنم... دلیلش را نپرسیدم... چون تماسش برای همین بود؛ که بگوید ! خسته شده بود! آنجا فهمیدم فرق ما دقیقا همین نقطه است. که خستگى بعضی ها مثل او دریاچه ای می شود که به وقتِ باران آبشارش مى جوشد و خستگی آدم هایی شبیه من حسرت برداشتن یک لیوان آب شیرین و رفتن به جزیره ای ناشناخته در دورترین جای یک اقیانوس شور! خسته شده بود و من مثل اکثر روزهایم گوش بودم! چیزی نگفتم نه به خاطر اینکه هیچوقت آدمِ دلداری دادن نبودم! که اگر بودم هم کاری از دستم برنمی آمد.چیزی نگفتم چون هفته ای پشت سرم بود که  تَمامش را مثل تریلیون آدم دیگرِ سراسرِ کره ی رو به مرگمان،روی خیابان های صاف سیمانی قدم برداشته بودم! روزهایی که "لمولینش" را دوست نداشتم! از صبح همان چهارشنبه! چهارشنبه ای که توی نقطه ای ایستاده بودم که تقریبا سال ها به دنبالش بودم! همان جا، همان لحظه، توی همان دفتر به هم ریخته، فهمیدم به یکی از ترسناک ترین سوالات حیات بشریت رسیده ام ! رسیدن به "خب که چی؟" خیلی ترسناک است... خصوصاً "خب که چی" ای که بدانی تا ابد هم جوابی برایش نخواهی داشت! و این خستگی دارد، رسیدن به "خب که چی" ای که تهش آبی نباشد خستگی دارد!

پی نوشت: بارون! یه بند میباره ها ، یه بند!

پی نوشت ٢: خب که چی؟!

افسردگی!

یک عصر بهاری و یک دل پردرد و یک خواهر "آنتیک" که جابه جا به آدم یادآوری کندافسرده ی بدبختی هستی که با زل زدن به یک نقطه از افق های دور زندگی می گذرانی، می تواند انگیزه ی خوبی برای نوشتن ، هرچند چند خط کوتاه باشد! مثل حالا که "فا" با گفتن جملات قصارش در رابطه با افسردگی با چشم غره ی خطرناکم مواجه شود و حرفش را به " باشه، تو یک افسرده ی خوشبخت هستی" تغییر بدهد و در ادامه ی جملات پرطمطراقش هی بگوید : که "خواهرت خنگ است!"و در بین حل کردن هایش گریزی به کتاب اشعار" نیما "بزند و به علت حس سرماخوردگی اندکش هر سه دقیقه یک بار سوییشرتش را بپوشد و در بیاورد و گاهی با صدای بلند معادله ی شیمیایی موازنه کند و میان موازنه هایش بخواند " خونه ی مادربزرگه هزارتا قصه دارد...خونه ی مادربزرگه شادی و غصه دارد...!" و باز موازنه کند و دنبال فرمول های "کربن" و "اکسیژن " بگردد و باز مثل همیشه برسد به جمع و تفریق و خودش را به خاطر نرسیدن به جواب دعوا کند و به درآوردن و پوشیدن سوییشرتش ادامه بدهد و هر پنج دقیقه از من بپرسد دوستش دارم یا نه! و من خیالش را راحت کنم که دوستش دارم و بار ها به من تاکید کندکه بعد از تمام کردن این فصل دیگر شیمی نمی خواند و این را جوری بیان کندکه انگار لطف بزرگی در حقم کرده که تا حالا هم شیمی خوانده و با همه ی این ها من حس کنم که شاید گاهی هم شبیه افسرده ها به نظر برسم... اما با وجود"قسمتی بزرگ و شیرین "  از زندگیم قطعا یک افسرده ی خوشبخت هستم!

پی نوشت : کی اولین بار درس را اختراع کرد؟!

پی نوشت 2 : "مهندسی شیمی" با "شیمی" فرق می کند! مهندسی شیمی فقط "دوازده" واحد شیمی دارد!(جملات  قصار "فا "در مواجهه با افراد ناآگاه!)

پی نوشت3: این "موازنه" با موازنه  معادلات شیمیایی دبیرستان فرق دارد! این موازنه "موازنه ی جرم" است!

پی نوشت 4 : بهترین جا برای درس خواندن همین جاست! اتاق "فا "  و درست  بین کتاب هایش !