ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
بعضی وقتا هم وقتى دارم یه پیامُ جواب میدم؛ مغزم یه چیزى میگه بعد دستم در ظالمانه ترین حالت ممکن یه چیز دیگه تایپ میکنه! خود درگیر کى بودم من؟! :)))
پى نوشت: ولى من شب ها یه آدم دیگه م؛ تامام!
این بیمزه ها و بیرنگ ها و جور ناجورِ اسپرسوهای دمِ غروب کافه نادری حتی!
بوی غریب خلا و مزه ی ناگوارِ گوارایِ نبودن و حسِ شورِ تیزِ تلخِ سه نقطه های پُر نشدنیِ همین حوالی!
با چهارخونه های قرمز و سفید و مردِ سبزِ دو هزارساله کافه؛ پُشتِ میز سُستِ کنارِ هشتیِ آبیِ پُرِ خاطره ی صدسال نبودن و بد و بدتر و اصلا از عدم!
هی پلک و هی آدمای آبیِ همرنگِ شیشه ریزه های هَشتی و آدمای قرمزِ همرنگِ چهارخونه و آدمای بی رنگِ محوِ سایه ای و آدمای سبزِ همرنگِ همون سال های بودن و تهرانِ "طهران" و فنجونِ نیم قرنیِ سفید و قهوه یِ بی قصه یِ افاده ای!
طعم غریبِ بی خاطره یِ اسپرسویِ حسرت بارِ بیمزه دستگاهیِ دورِ دور!
بدون مرِد سبز و بدون آبی های هشتی و قرمزای چهارخونه ای و بدونِ نبودن و بدون خلا و بدون زمان و با رنگِ هزاررنگِ موندنی! باورِ لحظه های غنیمت و خیالِ عناصر تنفس!
به وقتِ نیمه شبِ دور؛ نیمه روزِ نزدیک؛ تداخل جای خالی زمان و اتفاقات مکرر...
+آب؟
-نه؟
+چرا؟!
-تِشنه نیستم!
+هَستی!
-از کجا می دونی؟
+می دونم!
-از کجا؟
+هَوا!
-هَوا که هَوای ماست!
+نیست!
-هَست؛ نَم کشیده و تمیز!
+نیست!
-دقت بایدَش!
+چاره فقط آبِ!
-تو عالِمی؟
+نه!
-پس نیستم!
+چی؟
-تشنه!
+اگه آب نخوری خشک میشی!
-خُب بِشم!
+بَعدش میمیری!
-خُب بِمیرم!
+آخه عزیزم، جانَم،" درد ما در جهان درمان نباشد بی شما"!
-دردت چیه اونوقت؟
+کمبود!
-ویتامین؟
+نه!
-آهن؟!
+نه!
-چی پَس؟
+هَوا!
-هَوا؟!
+هَوای شما!
-حالا بهاره، یه دم ابره یه دم بارون! کافیه باز کنی پنجره رو!
+پس منتظر شیم!
-منتظر چی؟
+بارون!
-که چی بشه؟
+که بزنه به خاکِ شما!
-بَعدش؟
+شبنم بشه رو تَنِ سرخ و سفید شما!
-بَعدش؟
-نَفَس بکِشیم!
-چی رو؟!
+هَوای خاکِ نَم دار شما رو!
پی نوشت: خیالِ شمعدونی!
پی نوشت٢: هوای حوصله ابریست؛ بدجورا! مثل همین هوای مزخرف دم غروب!
پی نوشت٣: خودم هم نمی دونم اردیبهشتم چرا انقدر ساکتِ!