من و حضرت مولانا!

میشُد سرجاى خودش نباشه... میشُد همه چى یه طور دیگه باشه... میگُفتم "مُرَوح کن دل و جان را"... از جاىِ آن دیگرى میگُفتم... اگه من اون وَرِ قصه بودم... اون ورِ این دورِ دورتر... میگُفتم من هستم... وقتى غروب سَر بزنه... وقتى ناودونیا خیسِ بارون بهار باشن... وقتى ماه اَبَر ماه باشه و وقتى نباشه... میگُفتم "عجب ماهِ بلندى تو"... اون وَرِ دُنیا دُنیا صبر... میگُفتم حوصله کن، میره غُصه... میگُفتم همه ى شورىِ این هوا شیرین میشه...آخه "حلاوت را تو بنیادى"... میگُفتم من آب میشم"جهان را گر بسوزانى"... میشُد "تو ما باشى مَها، ما تو"... میگُفتم بیا بریم دلتنگیمونُ فریاد بزنیم... بُلندِ بُلند... میگُفتم "چو تو آیى" وا میشه راهِ نفس... اون وَرِ این رویاىِ طولانى... میگُفتم مَستىِ رویا مى ارزه "بر آن یغماى هُشیارى"... میگُفتم رنگِ ما باید بشینه "بر این ایوان زنگارى"... میشُد فقط اگه من اون وَرِ قصه بودم... 

+مروح کن دل و جان را؛ دلِ تنگ پریشان را...

مولانا

رویا!

انگار که این همه رویا که خودمون میسازیم یه جایی یهو واقعی میشن که فکرشم نمی کنیم! همینه دیگه! یه وقتا انقدر ساده  قلبت محکم تر از همیشه میزنه سَرِ یه قصه از این همه رویایِ خیسِ خنکی که گاهی بی بارون هم از وسطِ آسمونِ صافِ سیاهِ صیقلی با میلیون تا ستاره سر میرسه! اصلا انگار هزار سال هم منتظر باشی نمیگذره و میشه یه لحظه! یه لحظه که همین رویا انقدر  یه نفس جنگیده که دیگه رنگی نداره و یهو تو همون ثانیه های کم رنگ؛ همون دَم دَمایِ بی رنگی؛ چنان  بارون نوری میباره که هوا میشه هوای پاییزی که زود میاد و زودتر میره و تو هی باز رویاها میسازی واسه رسیدنش و دلت خوش میشه به همین انتظارِ نارنجی و فکر میکنی چقدر حالت با این ماجرا خوبه حتی اگه تهش نشه اون چیزی که می خوای و چقدر آرومی حتی اگه این همه حرف هیچوقت صدا نشه! کاش بارون بزنه! کاش بباره به جون رویاها و همه رو ببره اونجا که باید! کاش بباره به جون آدما و همه رو ببره اونجا که زمین گیرش هستن! اونجا که فقط خودشونن و رویاهاشون! اونجا که میرسن به آسمون! 

پی نوشت: هر جا رَوم تو سایه ی منی!

پی نوشت ٢: شایدم بفهمی یه روز بالاخره!

پی نوشت٣: اسفندِ تندِ سردی که بازم  رو دور تُنده و بازم نفسم میگیره از هوای سنگینِ آخرِ زمستون!

خیال!

+آب؟

-نه؟

+چرا؟!

-تِشنه نیستم!

+هَستی!

-از کجا می دونی؟

+می دونم!

-از کجا؟

+هَوا!

-هَوا که هَوای ماست!

+نیست!

-هَست؛ نَم کشیده و تمیز!

+نیست!

-دقت بایدَش!

+چاره فقط آبِ!

-تو عالِمی؟

+نه!

-پس نیستم!

+چی؟

-تشنه!

+اگه آب نخوری خشک میشی!

-خُب بِشم!

+بَعدش میمیری!

-خُب بِمیرم!

+آخه عزیزم، جانَم،" درد ما در جهان درمان نباشد بی شما"!

-دردت چیه اونوقت؟ 

+کمبود!

-ویتامین؟

+نه!

-آهن؟!

+نه!

-چی پَس؟

+هَوا!

-هَوا؟!

+هَوای شما!

-حالا بهاره، یه دم ابره یه دم بارون! کافیه باز کنی پنجره رو!

+پس منتظر شیم!

-منتظر چی؟

+بارون!

-که چی بشه؟

+که بزنه به خاکِ شما!

-بَعدش؟

+شبنم بشه رو تَنِ سرخ و سفید شما!

-بَعدش؟

-نَفَس بکِشیم!

-چی رو؟!

+هَوای خاکِ نَم دار شما رو!

پی نوشت: خیالِ شمعدونی!

پی نوشت٢: هوای حوصله ابریست؛ بدجورا! مثل همین هوای مزخرف دم غروب!

پی نوشت٣: خودم هم نمی دونم اردیبهشتم چرا انقدر ساکتِ!