شب نوشت...

لَمسِ همه ى رنج هاى آدمى از پُشت صداىِ  شَفافِ کلاویه هاى چوبى از عُمقِ بى انتهاى شب؛ ما آدم ها چقدر تنهاییم اما چقدر امید داریم، چقدر خسته ایم اما چقدر ستاره ها رو میشماریم! ما قرن هاست که آرزوهامون رو براىِ هلالِ نقره اىِ آسمون شب نجوا میکنیم...

پى نوشت: ولى من خیلى دلم تنگه، انصافانه س؟!

فیل نوشت...

انتظار جهان بینی میاره.ربطی نداره منتظر چی باشی.فرقی هم نمی کنه انگار!که یه دقیقه باشه یا یه ساعت یا هرچی! فقط کافیه منتظر باشی.بادومای نم کشیده ی ته جیبم راحت ریز ریز شد.نه واسه خاطر خیس بودنش؛ فقط برای نگاهِ ستاره بارونش! چشماش خیلی آسمون بود آخه!آسمون شبِ کویر! وسطِ روشنِ روز! خیلی حرفه ها؛کَمَن اونایی که چشماشون آسمونه.از اونم کمترن اونایی که آسمونشون شبِ کویرِ ؛همون سیاهیِ یه دستِ مخملی که تَه نداره!دستم کاسه شد. آخ که اگه بشر می دونست از همین یه جفت دستِ آویزون چه کارایی برمیاد،تا کجا ممنونِ خالقِ بی شریکش می شد!دوست داشتم بگیرمش؛دل زدم واسه حس کردن نبضِ ظریفش.واسه لمسِ طیفِ سبزِ گردنش. بعد، فکر کردم فرضاً هم گرفتمش.فرضاً هم نترسید. بعدش چی؟ بَعدِ بَعدش! اونوقته که دیگه نمی تونه اعتماد کنه.بعد انقدر اعتماد نمی کنه تا کلاً خاکستری میشه.بعدشم حتما آسمونش کدر میشه.شاید اصلا ستاره هاشم خاموش بشه! انقدر اعتماد نمی کنه تا تموم میشه!بعدش هم،سرِ سیاه یه زمستون، یا تو سوز خیس آخرِ یه پاییز، یا تو شلوغی های دوست نداشتنیِ آخرِ یه اسفند، یکی نقشِ بالِ بسته شو رو یکی از افراهای خیابون ولیعصر پیدا می کنه و اون لحظه، به "قتل" فکر می کنه و به دست و به آسمون و به نگاه و به کویر!

پی نوشت: نداره!

شب نوشت...

من مبتلای آسمانم ! آسمانِ شب ؛ صفحه ی  مخمل پوش پهناوری که تا بی نهایت زیبایی دارد و آرامش... سکوت دارد و ستاره ... و ستاره ها؛ این وسعت عظیم پر است از  شوقِ نور ستاره هایی که شاید میلیون ها سال پیش مرده باشند و قبل از مرگِ باشکوهشان بخشنده ی انفجار نوری باشند، به امید روشن کردن دلی در سال های دوری که خوب می دانستند هرگز نخواهند دید! من مبتلای آسمانم ... آسمانِ شب ؛  عرصه ی وسیعی که تا بی نهایت راز دارد و نیاز... رویا دارد و ماه ... و ماه ؛ ماهِ عزیزی که شبیه یک قدیس  در میانه ی سیاهی  بی کرانی می درخشد که بستر آرزوی های بزرگی  است به زیبایی قرصِ شب چهاردهم ...همانقدر دور... همانقدر دست نیافتنی! من مبتلای آسمانم... آسمانِ شب!

پی نوشت: آسمان شب!

پی نوشت ٢: آخرش یک شب در دریای سیاه آسمان غرق می شوم و تمام!