فانوس نوشت!
سوگند به "قلم" و آنچه نویسد...فانوس نوشت!
سوگند به "قلم" و آنچه نویسد...آبی چمنی...سبز آسمونی...!
از آنجایی که وقتی بشری زبانش به سخن نچرخد واژه ها در پی هم در مغز تلنبار میشود...باید راه دیگری برای خلوت کردن کله یافت که بنده نوشتن را بر گزیدم!
ادامه...
ماه شب نورد!
اون جا که که نشستى وسط اون کوچه هَشتىِ قیطریه نَبضِ زمینُ بگیرى دیدى که بابا نشستن نمى خواست اصن! که انقدرِ غَرقِ این به قولِ اخوان باغِ بى برگى میشى یادت میره گوش بِدى بفهمى چطورى محکم میزنه! چطورى صداش خط به خط موج میندازه به روح و روانِ آدماى کوچه، نَفَس به نَفَس صبورىِ زمینِ خُنکِ تهرانُ پُرِ کیسه ى نارنگیا کردى خواستى ببرى با خودت تا زمستونم نه؛ تا خودِ خودِ بهار! حالا بهاره ولى جا موندن نارنگیا انگار... جا نشده اون همه صبر تو کیسه ى کنفىِ خردلى! اُکسید شده اصن! نَم کشیده... حالا برعکسه... صبر مى خواد تا دوباره زمین رنگِ خُرمالو بشه و ماه همون ماهِ شب نوردِ سایه!
+در زیر سایه روشن مهتاب خوابناک
در دامن سکوت شبی خسته و خموش
آهسته گام می گذرد شاعری به راه؛ مست و رمیده مدهوش؛می ایستد مقابل دیواری آشنا
آنجا که آید از دل هر ذره بوی یار
در تنگنای سینه دل خسته می تپد؛مشتاق و بی قرار
از پشت شیشه می نگرد ماه شب نورد...
#هوشنگ_ابتهاج
آینه در آینه!
شاید این گسِ کالِ خُنک اینبار سبز نشد... نشد ولى یه روزش آجرى شد رنگِ آبان، همون که نارنجیش اکسیژنه... یه شبش آبىِ نفتى شد رنگِ اسفند، همون که مهتابش میُفته وسط اون کوچه ى جدول سیمانىِ بدونِ تَه... یه روزش قرمز شد رنگ آسمون دى، همون که صداىِ آکاردئونِ یخىِ باغِ فردوسش برف میشه، دونه دونه و شیشه اى... یه روزش خردلى شد رنگ مرداد،همون که نبضِ داغش هم مزه نور میشه و همزادِ سرما... یه شبش ارغوانى شد رنگِ آذر، همون که غروبش آلوده ى وارونه میشه و پناهِ میلیون تا دل... یه روزش صورتى شد رنگِ مهر، همون که بارونش رویا میشه، خیس و راهىِ آسمون... یه شبش آبىِ اقیانوسى شد رنگِ بهمن، همون که شهرزادِ شَبِش قدِ هزار سال قصه داره... شاید این بهار، بهار نشد، شاید سبز نشد ولى هزاررنگ شد، رنگ رویا... آینه اى...بى زنگار...
پى نوشت: آینه در آینه، بى زنگار...
من و حضرت مولانا!
میشُد سرجاى خودش نباشه... میشُد همه چى یه طور دیگه باشه... میگُفتم "مُرَوح کن دل و جان را"... از جاىِ آن دیگرى میگُفتم... اگه من اون وَرِ قصه بودم... اون ورِ این دورِ دورتر... میگُفتم من هستم... وقتى غروب سَر بزنه... وقتى ناودونیا خیسِ بارون بهار باشن... وقتى ماه اَبَر ماه باشه و وقتى نباشه... میگُفتم "عجب ماهِ بلندى تو"... اون وَرِ دُنیا دُنیا صبر... میگُفتم حوصله کن، میره غُصه... میگُفتم همه ى شورىِ این هوا شیرین میشه...آخه "حلاوت را تو بنیادى"... میگُفتم من آب میشم"جهان را گر بسوزانى"... میشُد "تو ما باشى مَها، ما تو"... میگُفتم بیا بریم دلتنگیمونُ فریاد بزنیم... بُلندِ بُلند... میگُفتم "چو تو آیى" وا میشه راهِ نفس... اون وَرِ این رویاىِ طولانى... میگُفتم مَستىِ رویا مى ارزه "بر آن یغماى هُشیارى"... میگُفتم رنگِ ما باید بشینه "بر این ایوان زنگارى"... میشُد فقط اگه من اون وَرِ قصه بودم...
+مروح کن دل و جان را؛ دلِ تنگ پریشان را...
مولانا
لحظه های سایه ای!
اینم از بهار! تغییر همیشه اولش سخته! یه روز تصمیم می گیری راهتو عوض کنی؛ اولش سخته بعد درست میشه! یه روز می خوای خونه تو عوض کنی؛ اولش سخته بعد درست میشه! یه روز می خوای دنیاتو عوض کنی؛ اولش سخت نه، خیلی سخته؛ بعد درست میشه! منم که آدمِ روزای سخت! دلم گرفته فقط! یه کمم نه، اندازه همین دنیای در حال تغییر که بازم خودِ خودم قهرمانشم!
پی نوشت: نشسته ام به در نگاه می کنم... درى که آه می کشد...تو از کدام راه می رسی... خیال دیدنت چه دلپذیر بود... جوانی ام در این امید پیر شد... نیامدی و دیر شد! #هوشنگ_ابتهاج
حال و سال و دل خوش!
میگه می خندی همیشه، اون تَه تَه های اسفند که دنبالِ بالاپایین کردنِ ماهی قرمزا و هول هولی سوا کردن دونه های درشت سنجدی؛ چشمات نمی خنده ولی! میگم آخه غم داره تَهِ همه چی! ته قصه، ته آرزو، ته عشق، تهِ سال! غیر از این میشه؟ میگه هر چی شروع بشه یه روز تموم میشه دیگه! خوب تموم میشه! میگم ببین چطوری می گذره... ببین ته زمستونی نمیذارن نفس بکشیم! یه راسته جدول رو بگیریم بریم یادمون بره کجاییم! میگه می دونم دردت چیه... غصه ت غصه ی پاییزه! که بشینی عین دیوونه ها برگای درختای ولیعصر رو بشمری ببینی کی آخریش میریزه! کی تموم میشه... خودت نمی دونی چرا؛ من می دونم ولی! میگم چرا خب! میگه آخریش که بریزه، همه ی دنیا که نارنجی بشه؛ تموم که بشه؛ یه چیز بهتر شروع میشه! میگم زمستون میاد! دی و آسمونِ قرمز! میگه اصلا رسالت آدم همینه؛ انتظار! میگم معلوم نیست کجا تموم میشه کی شروع!میگه خوب تموم میشه! میگم خسته م؛ اینجوری که می دون همه می ترسم! انگار قراره تموم بشه بدونِ مرداد؛ بدون پاییز؛ بدونِ دی! میگه غمت نباشه؛ بهار میاد... اینه چاره!
پی نوشت: امان از اسفند نفس گیر!
خیال!
+آب؟
-نه؟
+چرا؟!
-تِشنه نیستم!
+هَستی!
-از کجا می دونی؟
+می دونم!
-از کجا؟
+هَوا!
-هَوا که هَوای ماست!
+نیست!
-هَست؛ نَم کشیده و تمیز!
+نیست!
-دقت بایدَش!
+چاره فقط آبِ!
-تو عالِمی؟
+نه!
-پس نیستم!
+چی؟
-تشنه!
+اگه آب نخوری خشک میشی!
-خُب بِشم!
+بَعدش میمیری!
-خُب بِمیرم!
+آخه عزیزم، جانَم،" درد ما در جهان درمان نباشد بی شما"!
-دردت چیه اونوقت؟
+کمبود!
-ویتامین؟
+نه!
-آهن؟!
+نه!
-چی پَس؟
+هَوا!
-هَوا؟!
+هَوای شما!
-حالا بهاره، یه دم ابره یه دم بارون! کافیه باز کنی پنجره رو!
+پس منتظر شیم!
-منتظر چی؟
+بارون!
-که چی بشه؟
+که بزنه به خاکِ شما!
-بَعدش؟
+شبنم بشه رو تَنِ سرخ و سفید شما!
-بَعدش؟
-نَفَس بکِشیم!
-چی رو؟!
+هَوای خاکِ نَم دار شما رو!
پی نوشت: خیالِ شمعدونی!
پی نوشت٢: هوای حوصله ابریست؛ بدجورا! مثل همین هوای مزخرف دم غروب!
پی نوشت٣: خودم هم نمی دونم اردیبهشتم چرا انقدر ساکتِ!