فانوس نوشت!
سوگند به "قلم" و آنچه نویسد...فانوس نوشت!
سوگند به "قلم" و آنچه نویسد...آبی چمنی...سبز آسمونی...!
از آنجایی که وقتی بشری زبانش به سخن نچرخد واژه ها در پی هم در مغز تلنبار میشود...باید راه دیگری برای خلوت کردن کله یافت که بنده نوشتن را بر گزیدم!
ادامه...
شب نوشت...
بی تو یعنی در همین ساعاتِ تلخِ قهوه خیز
میز و فنجان هست و من...
همراه را گم کرده ام!
پی نوشت: متاسفانه هر چی گشتم نویسنده ش پیدا نشد!
پی نوشت ٢: از آسمون شب قشنگ تر داریم مگه؟!
پی نوشت ٣: دلم قهوه می خواد ولی واقعا حس درست کردنش نیست!
بعدا نوشت : متشکر از "joker" نویسنده متن #فرشته_خدابنده هستن...
!Meh
الان ( این الان با الآنی که کلمات تلنبار شده ی مغزِ بیشتر از همیشه شلوغ بنده را خواهید خواند، احتمالا ساعت ها فاصله دارد به جهت ضعیف بودن اینترنتی که در این نقطه ی دور افتاده همین دوخطِ ضعیف را هم به زور پر کرده!) دقیقا در یکی از آن موقعیت های مهمانی مورد علاقه ام هستم که قبلا در حد لازم تفسیرش کرده بودم ! با این تفاوت که این بار برنامه در یک کلبه ی چوبی در نقطه ای مثلا باغ طور که کیلومترها از تهرانِ عزیزم فاصله دارد و در جوار آدم هایی که مادامی که نشسته اند از هر دری حرف می زنند و حرف می زنند و حرف می زنند و از آدم هم چنین انتظاری دارند و هر سه دقیقه یکبار متفکر می پرسند "دیگه چه خبر؟!" یا "ساکتی چرا؟" و بدتر از آن آسمان و ریسمان بافتن بنده خدایی که به هر حرفی متوسل می شود که توجهم را جلب کلام بی سر و تهش کند ، در حال برگزاریست! اما چه داستانی باعث شده که این شرایط قابل تحمل شود؟! امروز صبح نمره ای که دو هفته بیشتر است که منتظر آمدنش هستم آمد و من یک قدم دیگر به هدفم نزدیک شدم! آن هم یک قدم بلند و شاید هم جهشی! به هدفی که چند سال برای رسیدن به موجودیتش تلاش کرده ام... خوشحالیم از این موضوع به حدی هست که سعی کنم این وضعِ دوست نداشتنی را تحمل کنم و لب هایم را کش بدهم و نهایت تلاشم را بکنم که کله ام را در تأیید حرف هایی که نصف بیشترش را از گوش ندادن نفهمیده ام ، تکان بدهم و هرزگاهی "بله" ای بپرانم و این بین ها واژه ها را ردیف هم بچینم و منتظر تمام شدن این معرکه باشم!
پی نوشت: آسمونش ستاره داره... اگه این دوست عزیز پی گیرمون منو به حال خودم بذاره!
پی نوشت 2: فا الان یه انتحاری میزنه اول خودشو میکشه بعدش بقیه رو!
شب نوشت...
رشته ی تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر ساعد ساقی سیمین ساق بود...
#حضرت_حافظ
پی نوشت: از شدت خستگی خوابم نمی بره!
پی نوشت 2: چرا دقیقا همین امشب همه راس "ده" خوابیدین؟!( اصلا منظورم شما نیستی "م" خانوم!)
پی نوشت 3: بالاخره یه روز برای خودم یه بوته ی "رُزِآبی "می کارم!
شب نوشت...
به دیدارم بیا هر شب، در این تنهایی ِ تنها و تاریک ِ خدا مانند
دلم تنگ است
بیا ای روشن، ای روشن‌تر از لبخند
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی‌ها
دلم تنگ است
بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه
در این ایوان سرپوشیده، وین تالاب مالامال
دلی خوش کرده‌ام با این پرستوها و ماهی‌ها
و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی
بیا ای همگناه ِ من درین برزخ
بهشتم نیز و هم دوزخ
به دیدارم بیا، ای همگناه، ای مهربان با من
که اینان زود می‌پوشند رو در خواب‌های بی گناهی‌ها
و من می‌مانم و بیداد بی خوابی
در این ایوان سرپوشیدهٔ متروک
شب افتاده ست و در تالاب ِ من دیری ست
که در خوابند آن نیلوفر آبی و ماهی‌ها، پرستوها
بیا امشب که بس تاریک و تن‌هایم
بیا ای روشنی، اما بپوشان روی
که می‌ترسم ترا خورشید پندارند
و می‌ترسم همه از خواب برخیزند
و می‌ترسم همه از خواب برخیزند
و می‌ترسم که چشم از خواب بردارند
نمی‌خواهم ببیند هیچ کس ما را
نمی‌خواهم بداند هیچ کس ما را
و نیلوفر که سر بر می‌کشد از آب
پرستوها که با پرواز و با آواز
و ماهی‌ها که با آن رقص غوغایی
نمی‌خواهم بفهمانند بیدارند
شب افتاده ست و من تنها و تاریکم
و در ایوان و در تالاب من دیری ست در خوابند
پرستوها و ماهی‌ها و آن نیلوفر آبی
بیا ای مهربان با من!
بیا ای یاد مهتابی...
#م_امید
شب نوشت...
بی کران آسمان امشب چقدر گرفته و غریب است و سیاهی یکدستش چقدر بدون ستاره ... دلم ستاره می خواهد... از آن ها که چشمک می زنند و آدم را دعوت می کنند به خیال بافی... آن ها که می گویند تا بی نهایت رویا بباف و نگران هیچ چیز نباش... از آن هایی که آدم را می برند به آرمان شهری که آسمان شبش پر از شهاب هایی است که افتادنشان آرزوها را برآورده می کند...آن هایی که دنیا را روشن می کنند و یار یاور مهتابند... همان مهتابی که نورش پیام آور یکرنگی است...همان که دست تمام تزویرها و ناهمگونی های این دنیا را رو می کند...همان که تمام کوچه های ناامید از چراغانی و دلگیر از عابران دیرینه اش را روشن می کند... همان کوچه های تاریکی که چشم انتظار قدم های آرام آدم هایی که دخیل بسته به روشنِ روز، شب را میان بازی بی بدیل مهر و مهتاب جا می گذارند ، غرق در اندیشه ی ستاره ها دست به آسمان دارند... دلم ستاره می خواهد... همین...
پی نوشت: کپی با ذکر منبع لطفا و خواهشا...
شب نوشت...
جهان را بنگر
سراسر
که به رخت رخوت خواب خراب خویش
از خود بیگانه است...
و جهان را بنگر
جهان را...
در رخوت معصومانه خوابش
که از خود چه بیگانه است!
ماه می گذرد...
در اتنهای مدار سردش
ما مانده ایم و
روز نمی آید...
#احمدِ_شاملو